به گزارش روابط عمومی دانشکده طب ایرانی دانشگاه علوم پزشکی ایران، دکتر سید حامد موسوی پزشک و متخصص طب سنتی ایرانی دانشگاه علوم پزشکی ایران در بخش اول نمک از دیدگاه طب ایرانی آورده است:

نمک یکی از چاشنی ها مهم دنیا از دیرباز محسوب می شود نمکها از سنگهای معدنی و یا از خشک شدن دریاها و دریاچه ها حاصل می شود و در طب ایرانی بعنوان یکی از ادویه های غیرگیاهی کاربرد درمانی هم دارد. مزاج نمک گرم و خشک است به همین دلیل اثرات دارویی مناسب مزاج می تواند داشته باشد بالتبع هم ممکن است در مزاجهای گرم و خشک مضر باشد. در متون مهم طب سنتی ایران از جمله کتاب مخزن الادویه، توصیه به مصرف نمک معدنی و شفاف دارد و از مصرف نمک دریا و انواع کدر و یا رنگی آن به صراحت نهی شده است. در حال حاضر ثابت شده که وجود رنگ و کدورت در نمک بعلت وجود ناخالصیهای و وجود فلزات سنگین می باشد که می تواند برای بدن انسان بسیار مضر باشد. از طرفی نمکها بخصوص نمک دریایی از دیدگاه طب سنتی ایران  بعلت گرمی مزاج بیش از حد آن، مضر گرم مزاجان و بدن های ضعیف و نحیف می باشد. زیاده روی آن مضر اعضای بدن از جمله کلیه ها، مثانه، مغز، چشم ها و پوست شمرده شده حتی در مواردی احتمال ناباروی داده شده است. در فرهنگ دینی ما توصیه های اکیدی در مصرف نمک وجود دارد که نبایستی شرایط اقلیمی خاص محل زندگی معصومین را نادیده گرفت که عموما مخاطبین آنها در هوای گرم زندگی می کردند به همین دلیل ممکن است این توصیه از یک جهت برای جبران تعریق زیاد بدن آنها بوده است، و تعمیم آن برای شرایط زندگی در اقلیم معتدل نباشد.

همانطور که گفته شده نمک خواص دارویی خوراکی و موضعی دارد بخصوص درموارد خوراکی بایستی با توصیه متخصص طب سنتی با در نظر گرفتن شرایط بیمار و مزاج بیمار انجام شود. موارد موضعی بصورت عمومی قابل استفاده تر هست که ازجمله آن، اثرات ضد میکروبی مانند عفونتهای شایع حلق و دهان و دندان بصورت دهانشویه اشاره کرد.