فاطمه جان نخستين ستاره اي بودي که در عرش به خورشيد نبوت رسيدي؛ ستاره اي نيلي به رنگ جراحت آسمان و زخم زمان. اي ام ابيها! اي مهربان ترين مادر، حبيبه  حق و شفيعه ي حشر، پدر و مادرم فداي  دست هاي مهربانت باد. تو محور آسمان ايثاري و اولين علت خلقت. اي مادر رسالت و همتاي ولايت؛ به روزهايي مي انديشيم که پس از واقعه ي عظيم غدير، همراه با حسنين به خانه هاي اهل مدينه مي رفتي و با بيان وحياني خويش حجت الهي را بر غافلان، تمام مي کردي و بدين سان از آغاز، حمايت از ولايت، سرلوحه  خصايل آسماني ات بود.
غبار غم از سيماي زيباي علي مي زدودي و بر زخم هاي فزون از ستاره ي پيکرش که نشان از رزم با باطل داشت، مرهم مي نهادي. فتوحات مولا، رهين مهرباني توست. هنوز خطابه هاي رسايت سراج راه مجاهدان است و بر آفاق تاريخ مي تابد. پاره  تن رسول يار بودي و يگانه ياور يکتا ،امير عاشقان. تلألؤ ذوالفقارعلي، وامدار عزم و عزت تو بود. آنگاه که بر بي بصيرتان و دنيا پرستان غضب مي کردي، غضبناکي آفريدگار قادر، آشکار مي شد. رضاي تو رضاي حق بود و با خرسندي ات، تمامت اهل عرش و ساکنان قدس، قرين شعف مي شدند.يا زهرا (س) در ايام شهادتت دلهايمان را به سوي بقيع پر داده ايم...